عدم آگاهی جامعه نسبت به نیازهای ناشنوایان/سمعک‌های بی‌کیفیت بهزیستی
دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان ایران گفت: هر پنج سال یک بار سمعک به افرادی که از نظر بهزیستی واجد شرایط باشند، واگذار می‌شود اما این سمعک‌ها معمولا از مدل‌های بسیار بی‌کیفیت و از رده خارج هستند که ضمانت سرویس و خدمات بعدی هم ندارند. به طور کلی می‌توان گفت که این سمعک‌ها برای اغلب ناشنوایان قابل استفاده نیستند.
خبرگزاری افسران: حبیب مهدوی دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان ایران درخصوص مشکلات ناشنوایان در جامعه گفت: ریشه تمام مشکلات ناشنوایان در جامعه این است که اکثریت جامعه که افراد شنوا هستند، تمام فرصت‌ها و مبادی تصمیم‌گیری را در اختیار دارند و نداشتن درک درست از دنیای ناشنوایان و نیازها و توانمندی‌های این قشر باعث شده تا حق و امتیاز بایسته و شایسته‌ای برای ناشنوایان در جامعه قائل نباشند، برهمین اساس در جوامع مترقی و توسعه یافته که افراد شنوا شناخت بهتری نسبت به ناشنوایان دارند، مشکلات این قشر به مراتب کمتر است.
وی افزود: در حوزه مهارت‌آموزی ناشنوایان شم خاصی برای یادگیری مهارت دارند و ابتدا باید اصول آن را تئوری گذراند و این مرحله اغلب توضیحی و توصیفی است که با زبان و ادبیات افراد شنوا صورت می‌گیرد و برای ناشنوایان که دارای فرهنگ و زبان ویژه خود هستند، گذراندن آن مشکل و گاهی با تاخیر است ولی در مرحله عملی و کارآموزی به دلیل تمرکز ذهنی و دقت بینایی (ناشی از سکوت) ناشنوایان اغلب بهتر از افراد شنوا هستند که متاسفانه صاحبان مشاغل از این نکته آگاهی ندارند و به همان دلیل مشکل ارتباطی ناشنوایان را در عرصه مهارت‌آموزی ضعیف می‌پندارند.
مهدوی توضیح داد: حتی درپایتخت امکانات آموزشی ناشنوایان بسیار دور از حد استاندارد است. نبودن دبیران مسلط و آشنا به زبان و فرهنگ ناشنوا و استفاده از محتوای آموزشی مناسب‌سازی نشده و شیوه‌های کهنه و غیرکارشناسی در این عرصه مشکلات زیادی برای ناشنوایان ایجاد کرده است.
دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان بیان کرد: در کنار همه این‌ها تشویق الزام گونه خانواده‌ها برای فرستادن فرزندشان به مدارس افراد شنوا (با هدف کاهش تعداد دانش آموزان در مدارس استثنایی و تعطیلی و تغییر کاربری این مراکز) آسیب‌های سنگینی به سیستم آموزش ناشنوایان وارد شده است. در سایر شهرها که اوضاع بدتر است و گاهی حتی در شهرهای بزرگ امکانات آموزشی برای ورود ناشنوایان به آموزش عالی مهیا نیست.
وی ادامه داد: سمعک یکی از نیازهای جدی توانبخشی ناشنوایان است و جزو خدماتی محسوب می‌شود که باید دولت‌ها به صورت رایگان در اختیار ناشنوایان بگذارند. در ایران بهزیستی وظیفه این مهم را به عهده دارد اما مانند سایر وظایف بهزیستی بسیار کج‌دار و مریز انجام می‌شود.
مهدوی عنوان کرد: هر پنج سال یک بار سمعک به افرادی که از نظر بهزیستی واجد شرایط باشند، واگذار می‌شود اما این سمعک‌ها معمولا از مدل‌های بسیار بی‌کیفیت و از رده خارج هستند که ضمانت سرویس و خدمات بعدی هم ندارند. به طور کلی می‌توان گفت که این سمعک‌ها برای اغلب ناشنوایان قابل استفاده نیستند.
وی افزود: سمعک‌های برند خارجی قیمت‌های هنگفتی از ۴٠ تا ١٢٠ میلیون تومان دارند که بخش زیادی از درآمد خانواده‌ها را می‌بلعد و دولت هم عزمی برای واردات و تحویل آنها به ناشنوایان ندارد و بخش خصوصی بر آن چیره شده است. سمعک تولید داخل اگر گاهی صدای آن به گوش می‌رسد در حد همان خودروی داخلی در مقایسه با خودروی خارجی است و قطعات خارجی بی‌برند و تقلبی با مونتاژ ایرانی عرضه می‌شود.